پارکینسون

ناهنجاری های حرکتی نورولوژیکی با علائمی از قبیل لرزش ، کند شدن حرکت ، گرفتگی ماهیچه ، راه رفتن غیر پیوسته ، و روبرو شدن با مشکلاتی در حفظ تعادل ، چیزی است که می تواند از شاخصه های ابتلا به بیماری پارکینسون محسوب شود. اگر به بیماری پارکینسون مبتلا هستید ، شاید به شما گفته شده باشد که این بیماری علاجی ندارد. بله ، در واقع هنوز علاجی برای این بیماری شناسایی نشده است ، ولی این بدان معنا نیست که شما نمی توانید با آن مقابله کنید. با مطالعه ادامه مقاله راز جراحی و کسب اطلاعات بیشتر درباره این بیماری ، با به کار گیری راهکاریی از قبیل بهبود سبک زندگی ، داروهای موثر در کنترل بیماری و روش های جراحی ، آشنا شوید تا بتوانید با مدیریت بهتر این بیماری ، از زندگی تان لذت ببرید.

پارکینسون چگونه تشخیص داده می شود؟

تشخیص بیماری پارکینسون ، گاهی دشوار است چون علائم اولیه در این بیماری ، شبیه برخی ناهنجاری های دیگر بوده و هیچ تست آزمایشگاهی برای تشخیص این بیماری وجود ندارد. تست های تصویر برداری از قبیل سی تی اسکن یا ام آر آی برای تشریح ناهنجاری های دیگری که علائم شبیه به پارکینسون دارند ، مورد استفاده قرار می گیرند.

برای تشخیص بیماری پارکینسون ، پزشک درباره سابقه پزشکی و سابقه خانوادگی بیماری های نورولوژیکی و نیز علائم فعلی ، داروهای مصرفی و قرار گرفتن احتمالی در معرض مواد سمی ، سوال می پرسد. او علائم سفت شدن عضلات و لرزش را بررسی کرده ، راه رفتن شما را کنترل نمدوه و وضعیت نشستن و هماهنگی را بررسی می کند. او همچنین کند شدن حرکت شما را نیز مد نظر قرار می دهد.

اگر فکر می کنید به بیماری پارکینسون دچار شده اید ، باید به نورولوژیست مراجعه کنید. تصمیم گیری برای درمان ، در اوایل بیماری ، می تواند موفقیت دراز مدت در درمان را تحت تاثیر قرار دهد.

علائم پارکینسون

علائم بیماری پارکینسون و سرعت افت ، در سطح وسیعی در افراد مختلف ، متفاوت است. رایج ترین علائم ، شامل موارد زیر می باشد:

• لرزش : لرزش در دست ها و بازوها آغاز می شود. این اتفاق در فک یا پاهای شما نیز ممکن است رخ دهد. در مراحل اولیه این بیماری ، معمولاً تنها یک طرف بدن یا یک عضو شما تحت تاثیر قرار می گیرد. وقتی بیماری پیشرفت پیدا می کند ، لرزش نیز گسترش بیشتری می یابد. لرزش اغلب با استرس ، بیشتر می شود. لرزش اغلب در طول خواب و در زمان حرکت دادن بازو یا پاها ، افزایش می یابد.
• کند شدن حرکت : در این نشانه پارکینسون ، حرکت ، کاهش پیدا می کند و این کندی حرکت ، در اثر کند شدن فرایند عملکرد مغز در انتقال دادن دستورالعمل های الزامی به بخش مناسب بدن ، اتفاق می افتد. این علامت ، غیر قابل پیش بینی است. یک لحظه شما می توانید به راحتی حرکت کنید و لحظه ای دیگر ، برای انجام وظیفه خود از قبیل لباس پوشیدن ، حمام کردن ، یا بلند شدن از روی صندلی ، به کمک نیاز دارید. گاهی حتی در زمان راه رفتن ، پای خود را بر روی زمین می کشید.
• سفت شدن عضلات : سفت شدن ماهیچه ها فرایندی است که در طول آن ، ماهیچه نمی تواند به حالت نرمال ، ریلکس شود. شما در ماهیچه های آسیب دیده ، درد را تجربه کرده و دامنه حرکت شما ، محدود می شود.
• راه رفتن غیر پیوسته مشکلات مربوط به حفظ تعادل : بدن شما به سمت جلو خمیده می شود و در صورتی که به شما ضربه ای وارد شود ، می افتید. قدم های شما کوتاه و نا هماهنگ شده و برای شروع به حرکت کردن یا ایستادن ، با مشکل روبرو می شوید. بعلاوه ، در زمان راه رفتن ، نمی توانید به طور نرمال ، دست خود را حرکت دهید. زمانی که می خواهید راه بروید ، احساس می کنید که پایتان به جایی گیر کرده است.
• پیچش ، اسپاسم و گرفتگی عضلات : در ناحیه پا ، گرفتگی های دردناکی را تجربه می کنید و انگشتان پایتان ، پیچ می خورد.
• وضعیت نشستن شما در حالت غوز کرده قرار می گیرد.

برخی علائم دیگر شامل دشواری در حرکات صورت ، تغییر در نطق و کلام ، تغییر در دست خط ، بروز مشکلاتی در جویدن و بلعیدن ، بروز دشواری در فکر کردن و حافظه ، بروز مشکلات پوستی ، خستگی ، تغییر وزن ، تغییر در بینایی و کاهش فشار خون می باشد.

درمان بیماری پارکینسون چیست؟

هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد. البته ، داروها و برخی درمان های دیگر ، می تواند به تسکین برخی علائم کمک کند. ورزش نیز می تواند علائم پارکینسون را به میزان قابل ملاحظه ای ، تسکین دهد. بعلاوه ، فیزیوتراپی نیز می تواند مشکلات مربوط به راه رفتن و حفظ تعادل ، چالش های خوردن و بلعیدن را بهبود بخشد. جراحی نیز گزینه پیشنهادی برای برخی بیماران ، محسوب می شود.

مراحل بیماری پارکینسون

هر فرد مبتلا به پارکینسون ، علائمی را به شکلی منحصر به فرد ، تجربه می کند. همه افراد تمامی علائم پارکینسون را تجربه نمی کنند. گاهی علائم تجربه شده توسط شما با یک فرد دیگر ، کاملاً مشابه است. سرعت بدتر شدن علائم نیز در افراد مختلف ، متفاوت بوده و پیش بینی شروع آن ، امری دشوار است.

به طور کلی ، این بیماری از مراحل اولیه آغاز شده ، به مراحل میانی پیشرفت کرده و در نهایت به مرحله پیشرفته می رسد.

• مرحله اولیه

علائم اولیه بیماری پارکینسون معمولاً ملایم بوده و اغلب به آرامی اتفاق می افتد و در فعالیت های روزمره ، اختلالی ایجاد نمی کند. برخی اوقات ، علائم اولیه به راحتی قابل تشخیص نبوده و شما تصور می کنید که این ها ، علائم طبیعی بالا رفتن سن می باشند. گاهی احساس خستگی می کنید یا دچار لرزش شده و در هنگام ایستادن با مشکلاتی روبرو می شوید.

• مرحله میانی

در این مرحله ، علائم بدتر می شوند. لرزش ، سفت شدن عضلات و مشکلات حرکتی ، هر دو طرف بدن را تحت تاثیر قرار می دهد. شما هنوز می توانید به طور مستقل ، زندگی روزمره و کارهایی از قبیل لباس پوشیدن یا حمام کردن را انجام دهید ، ولی برای انجام آنها به وقت بیشتری نیاز دارید.

• مرحله پیشرفته میانی

در این مرحله ، راه رفتن برای شما دشوار تر می شود و باید از ابزاری مثل واکر کمک بگیرید. همچنین برای انجام امور روزمره تان به کمک دائمی نیاز دارید.

• مرحله پیشرفته

در این مرحله ، برای حرکت کردن به ویلچر نیاز دارید. گاهی دچار توهم می شوید و باید به طور مرتب ، تحت مراقبت قرار بگیرید.

داروی پارکینسون

داروها ، روش درمان اصلی بیماران مبتلا به پارکینسون می باشند. پزشک در یک همکاری نزدیک با بیمار ، بهترین طرح درمان را متناسب با شدت بیماری در زمان تشخیص ، عوارض جانبی دارو ها و موفقیت یا شکست در کنترل علائم داروهای امتحان شده ، ترسیم می نماید.

داروهایی که برای مبارزه با  بیماری پارکینسون مورد استفاده قرار می گیرند ، تاثیرات زیر را بر جای می گذارند:

• کمک به سلول های عصبی مغز در تولید دوپامین
• شبیه سازی تاثیرات دوپامین در مغز
• مسدود کردن آنزیم تخریب کننده دوپامین در مغز
• کاهش نشانگان ویژه بیماری پارکینسون
• لوودوپا : لولودوپا ، درمان اصلی کاهش حرکت ، لرزش و علائم گرفتگی عضلات در پارکینسون می باشد. سلول های عصبی از لوودوپا برای تولید دوپامین استفاده می کنند.
• آگونیست های دوپامین : این دارو ، تاثیرات دوپامین در مغز را تقلید می کند. این دارو به اندازه لوودوپا ، در کنترل کند شدن حرکت ماهیچه ، و سفت شدن آن ، موثر واقع نمی شود.
• بازدارنده های COMT : این داروها آنزیمی را که دوپامین را در مغز از بین می برد ، مسدود می کند.
• بازدارنده MAO B : این دارو ، یک آنزیم مخصوص در مغز را که باعث تخریب دوپامین می شود ، مسدود می کند.
• آنتی کلینرژیک ها : این داروها ، به کاهش لرزش و گرفتگی عضلات کمک می کند.
• آمانتادین : آمانتادین برای اولین بار به عنوان یک عامل ضد ویروسی برای کاهش حرکات غیر ارادی ناشی از مصرف داروی لوودوپا مورد استفاده قرار گرفت.

جراحی برای درمان پارکینسون

بیشتر بیماران مبتلا به پارکینسون می توانند با دارو ، از کیفیت زندگی خوبی بهره مند شوند. البته ، با بدتر شدن بیماری ، دارو در برخی بیماران ، بی اثر می شود. بر اساس نوع و شدت علائم ، کاهش کیفیت زندگی و سلامت عمومی شما ، پزشک ، برخی گزینه های جراحی موجود از قبیل موارد زیر را توصیه می کند :

• تحریک عمیق مغز (DBS) که شامل کاشت الکترود در مغز بوده و تکانه های الکتریکی را برای مسدود کردن یا تغییر دادن فعالیت های غیر عادی انتقال می دهد. این فرایند جراحی می تواند بیشتر علائم حرکتی پارکینسون را قبیل لرزش و گرفتگی ها را درمان کند ولی در بهبود حافظه ، توهم ، افسردگی ، و دیگر علائم غیر حرکتی بیماری پارکینسون ، تاثیر گذار نمی باشد. تنها بیمارانی که علائم آنها علیرغم مصرف دارو ، بهبود پیدا نکرده است ، بعنوان داوطلب خوب DBS محسوب می شوند.
• القای کاربی دوپا / لوودوپا شامل قرار دادن یک لوله غذادهی در روده کوچک به روش جراحی می باشد. دارویی به شکل ژل دوز ثابتی را در بدن حفظ می کند. این کار به بیمارانی که به شکل خوراکی دارو ، واکنش منفی نشان داده ولی مصرف این دارو ، در آنها مفید تشخیص داده شده است ، کمک قابل ملاحظه ای می کند.
• پالیدوتومی شامل تخریب بخش کوچکی از قسمتی از مغز که مسئول کنترل حرکات است ، می باشد. این روش به کاهش حرکات غیر ارادی ، گرفتگی و لرزش کمک می کند.
• تالاموتومی شامل تخریب بخش کوچکی از تالاموس برای کمک به بیمارانی که از لرزش شدید دست و بازو ، رنج می برند ، می باشد.